Laatste update

Nog minder dan een week te gaan en dan ben ik weer in Nederland, maar voor die tijd nog een laatste update van alles wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt. Want dat is heel wat!

Het meest indrukwekkende was natuurlijk Mexico. Met 13 medestudenten zijn we op 27 december naar Puebla gereisd, om een waterput te bouwen voor een arme gemeenschap in de heuvels onder Puebla. Iedere ochtend reden we in een rammelend busje, de laatste 25 minuten hobbelend en bonkend over steeds slechtere zandwegen vol rotsen en kuilen. Daar werkten we de hele dag met niets meer dan emmers, scheppen en een pikhouweel tussen de modder en de rotsen. Het was ongelofelijk zwaar werk, maar de groep en het teamwork waren fantastisch en de omgeving was schitterend. Maar bovenal was het een heel erg leerzame reis. Ten eerste het inzicht in hoeveel mankracht je nodig heb om met minimale middelen iets gebouwd te krijgen. Het is zo vanzelfsprekend om wegen en gebouwen te hebben, die gebouwd worden met graafmachines en hijskranen. Maar in de bergen in Mexico kan een rotsblok op de verkeerde plek 5 sterke mannen en halve dag bezig houden en realiseer je je dat een halve emmer modder omhoog tillen al een hele uitdaging is. Maar met teamwork en doorzettingsvermogen kan je toch een boel bereiken. Die halve emmer modder lijkt insignificant op de eindeloze hoeveelheid modder op de bodem van de put, maar na een dag scheppen en emmers doorgeven is die put toch leeg. Hopelijk werkt het ook zo op grotere schaal: deze ene waterput lijkt weinig verschil te maken op de totale arme bevolking van Mexico, maar hopelijk geldt ook hiervoor dat elk klein beetje helpt. De organisatie waarmee we samenwerkten leerde ons hoe belangrijk water is en wat een verschil zo’n put kan maken. In andere dorpen hebben ze het aantal ziektes met 90% zien afnemen. Niet alleen door schoon drinkwater, maar ook dankzij verbeterde hygiëne: handen, kleding en lichaam wassen kan een groot verschil maken. Het grote waterreservoir dat we uitgegraven hebben is bedoeld om ook tijdens het droge seizoen water voor landbouw irrigatie te hebben. Dit geeft voedsel en inkomen, en voorkomt dat de mannen in de drugshandel gaan en vrouwen in de prostitutie. Al me al dus een heel indrukwekkende, leerzame ervaring en zwaar werk, maar ook een fantastische week in een prachtig land met heerlijk eten en vriendelijke mensen!

Voordat ik naar Mexico ging heb ik ook al wat leuke dingen meegemaakt. De eerste week van mijn vakantie heb ik doorgebracht in Knoxville. Een goede vriend van Caroline van lang geleden woont daar, dus ik had besloten om hem namens mijn moeder op te zoeken. Bovendien woont hij dichtbij de Smoky Mountains, dus dat gaf mij de kans om dit Nationale Park te bezoeken. Dat was absoluut de moeite waard. Eerst zijn we naar een van de hoogste punten gereden om daar een stuk van de Appalachian Trail te lopen. Dit is een 3500 km lang wandelpad dat helemaal van Georgia tot Maine loopt. Wij liepen een stuk op de grens van Georgia en North Carolina (staat nummer 9 voor mij). Knoxville ligt zo’n 300 km ten noorden van Atlanta en het weer in Knoxville, gelegen in het dal, was vergelijkbaar met dat in Atlanta, alleen wat kouder, maar hoog in de Smoky Mountains was een prachtig winterlandschap met sneeuw en ijspegels. Helaas lagen er ook veel sneeuw en spekgladde ijsplateaus op het pad, dus na 25 minuten waren we gedwongen om te keren vanwege een ijsvlakte op het pad met aan weerszijden een steile rotswand. Dat was een korte wandeling, maar absoluut mooi en de moeite waard. Daarna zijn we een stuk naar beneden gereden om daar nog een deel van een wandelpad langs een rivier omhoog te lopen. Dit was ook erg mooi, en gelukkig wat minder ijzig. Het was natuurlijk een beetje gek om zomaar met een 40 jaar oudere man die lang geleden bevriend was met mijn moeder te gaan wandelen, maar het was erg gezellig en hij had allerlei interessante verhalen en goede gespreksstof. En het was heerlijk om even echt weg te zijn van alle huizen en auto’s in Atlanta.

De rest van de week heb ik doorgebracht bij Michael, een vriend van CCF. Ik kon op zondag met hem meerijden naar Knoxville en ik was van plan op woensdag met de bus terug te gaan, maar dinsdag avond kwamen Nina en Bryson (ook van CCF) langs in Knoxville en ik kon op vrijdag met hen terug rijden. Daarnaast was Michaels jongere broer er met zijn vriendin en haar twee zusjes, met in totaal 8 jonge lui een gezellige bedoeling daar! Michael woont in een groot huis, waar je gemakkelijk met zijn 10en in kan verblijven, spelletjes spelen, films kijken en heerlijk eten. Zijn moeder vindt het fantastisch om zoveel jongeren over de vloer te hebben, dus die verwende ons iedere dag met goed Braziliaans eten. Het was trouwens een leuke multi-culti mix: zijn moeder is dus Braziliaans, Bryson is half Maleis, Nina is half Nigeriaans, de zusjes kwamen uit Rwanda en ik natuurlijk uit Nederland. Met Michael, Nina en Bryson zijn we op donderdag naar het grootste ondergrondse meer van Amerika geweest: 4 voetbalvelden in oppervlakte, en een wandeling van meer dan een kilometer door grotten en tunnels om daar te komen. Stalactieten en stalagmieten en (uitgezette) vissen die nog nooit daglicht hadden gezien.

Kerstmis heb ik met Kevin en zijn familie doorgebracht. Hij woont in Newnan, een van de ‘dorpen’ rondom Atlanta, teveel uitgespreide woonwijken waar verder weinig te beleven is, maar een prima plek om gezellig kerstmis te vieren. En al met al was er genoeg te doen: op bezoek bij zijn zwangere zus, kanoën op het meer en hardlopen op het landgoed van de familie van haar echtgenoot, een fietstocht rondom een ander meer in Peachtree City en na al deze sportiviteit lekker op de bank hangen en kerstfilms kijken.

De dag nadat ik terug kwam van Puebla vloog ik naar Californië, voor als je dacht dat ik nog niet genoeg plekken had gezien ;) Californië was 100% vakantie. Ik verbleef in het ouderlijk huis van Lauren, een super aardige meid van GT die me 10 minuten na onze eerste kennismaking al uitnodigde om bij haar in Californië langs te komen. Haar ouders wonen op 10 minuten lopen van de oceaan in Carlsbad, 45 minuten rijden boven San Diego. Iedere dag heb ik in de oceaan gezwommen, gesnorkeld en gesurft. Het stereotype Californië&surfen was daar namelijk absoluut waar. Ik had niet zo heel veel talent, maar ik heb toch een paar mooie golven wankelend op mijn bord gestaan. Zwemmen en snorkelen daarentegen is natuurlijk wel helemaal mijn ding. Twee dagen ben ik met Luke, Laurens stiefvader meegereden naar zijn werk in La Jolla, de mooiste beach-town in de omgeving van San Diego. De eerste dag had ik het zo naar mijn zin gehad dat ik er nog een keer naartoe wilde om meer te verkennen. Dus toen ik op woensdag de keuze had tussen een paar uur in de trein naar Los Angeles voor een bezoek aan Hollywood of rond fietsen en wandelen in La Jolla was de keuze snel gemaakt. Snorkelen tussen de zeehonden en Luipaard haaien, klauteren over de rotsen en liggend op mijn buik getijden poeltjes inspecteren, wandelen en fietsen langs de oceaan, uitzichten over de kustlijn vanaf de kliffen, buritto’s eten op het strand met uitzicht op surfers, klauteren over de rotsen naar het uiteinde van een pier: je zou bijna denken dat ik het daar naar mijn zin had. Lauren moest vorige week al weer beginnen in GaTech, maar ze had mij voorgesteld aan een van haar vriendinnen, Heidi, die nog een week langer vakantie had. Op dinsdag heb ik met Heidi en een andere vriendin een wandeling in de rotsige heuvels in het binnenland gemaakt, naar een vreemd gevormde rotsformatie op de top genaamd Potato-chip rock. Op donderdag heeft zij mij mijn eerste surfles gegeven en daarna hebben we met nog een vriend een bezoek gebracht aan downtown San Diego en Coronado Island, een eiland vlak voor de kust van San Diego, verbonden met een lange brug. Daar heb ik het meest bizarre ooit gezien, dat kan je alleen in Californië tegen komen: schaatsen op het strand! Een hotel aan het strand onderhoud daar een kleine ijsbaan, waar je dus kan schaatsen met uitzicht op de Pacific terwijl het 20 graden is. Bizar…

Deze laatste week verblijf ik nog even in Atlanta om hier gedag te zegen tegen iedereen. Nog even een week full-time meedraaien met CCF, meehelpen met alle compassion activiteiten en dan vlieg ik vrijdag naar New York! Dinsdag avond zeg ik de VS echt gedag en woensdag ochtend om 7 uur zet ik weer voet op Nederlandse bodem. Ik geniet nog even volop hier, maar ik kijk ook echt uit naar mijn thuiskomst!