Fietsen!

Ik begin hier al goed ingeburgerd te raken, maar diep van binnen ben ik toch een echte Nederlander, dus zal ik het nu zoals een echte Nederlander betaamt over het weer hebben ;)
Los van alle gave dingen die ik hier beleef, maakt het klimaat hier bijna iedere dag automatisch een geslaagde dag, want over het algemeen is het weer heerlijk. Wat mij betreft is het niet snel te warm, dus het hete vochtige weer van de eerste maand hier vond ik heerlijk, hoeveel veel Amerikanen het te warm vinden. Sommige dagen was het inderdaad erg vochtig, en na een hardloop training was ik net zo doorweekt als na een zwem training, maar ik ben een zwemmer dus dat is niet erg. Van mij had het zo mogen blijven. De Amerikanen die die warmte een beetje te veel van het goede vonden beloofden mij dat oktober hier de beste maand van het jaar is. Ik moet toegeven, de afgelopen weken was het erg aangenaam: ’s ochtend lekker fris en in de loop van de middag een warme zon nog altijd hoog aan de hemel (voor de beeldvorming: ik zit hier op 34 graden noorderbreedte, dat is ter hoogte van Marokko). De eerste 3 weken van oktober brak ik iedere dag weer een persoonlijk record en laatste dag van het jaar in korte broek!
Maar het weer heeft ook een paar minder aangename verassingen gehad. De zeer plaatselijke zeer harde regenbui bestaat hier dus echt! Terwijl het bij mij thuis de straten binnen een paar minuten in rivieren waren veranderd, was het op de campus nog zonnig en warm. Dus ik kom, een beetje laat omdat ik thuis het einde van de bui had proberen af te wachten, volledig doorweekt in regenjas mijn college binnen, en voel 40 droge medestudenten zich afvragen wat ik in hemelsnaam heb gedaan…
De tweede onaangename verassing kwam in de 3e week van oktober. Het was nog steeds kortebroeken-weer, totdat ik woensdag ochtend vroeg op de fiets opeens bijna dood vroor. De rest van de week was het twee seizoenen binnen elk etmaal: ’s nachts winters koud, en overdag in de zon zomers warm. Natuurlijk leek het door de abrupte omslag extra koud, maar volgens de weersvoorspelling was het ook echt maar een paar graden boven nul. Dat wil zeggen, 35 graden, in de fantastische Engelse eenheden die ze hier gebruiken met Fahrenheit, miles, pounds en gallons. Gelukkig gaat alles in college gewoon in SI-units, en in het dagelijks leven heb ik een paar conversies en getallen uit mijn hoofd geleerd. Delen door twee min 15 werkt goed genoeg voor Fahrenheit voor dagelijks leven temperaturen, ik ren zo’n 9 mph, ik ben 5 ft 8 in lang en weeg 135 lbs. Want als ik hier probeer uit te leggen dat Nederlanders erg lang zijn en dat het daar een stuk kouder is, hebben ze geen idee waar ik het over heb als ik cm en graden Celsius gebruik.
9 mph rennen was trouwens wel een leuk persoonlijk record, tijdens de Halloween run afgelopen donderdag. Deze hardloopwedstrijd was georganiseerd door het sportcentrum van Gatech. Halloween wordt hier natuurlijk erg groots gevierd, en ik heb de hele week de gekste outfits gezien. Dus bij deze wedstrijd werd ik achtervolgd door zombies en spoken, maar dook superman, koeien en een rubik’s cube. Ik was zelf niet aan een outfit toegekomen en ik wilde ook wel een goede wedstrijd lopen, maar dat was prima, ongeveer de helft van de mensen was ook zonder outfit. De naam van route die we renden over de campus verstond ik eerst niet echt, ik dacht dat het Pie-mile of Pay-mile of een of andere random naam was, maar later maakte iemand me er op attent dat het de pi-mile was, namelijk exact 3.14 mile… Het blijft een technische universiteit!
Niet alleen was liepen mensen de afgelopen week in de gekste outfits rond, ook de huizen en winkels waren helemaal in Halloween sfeer, zoals het huis van de buren op een van mijn foto’s. Overal pompoenen en spoken en iedere activiteit die georganiseerd werd had Halloween als thema. Vorige week vrijdag was er weer een Critical Mass fietstocht, inclusief fietsen ‘verkleed’ als heksenbezem en andere gekke pakken.

Ik heb weer aardig wat afgefiets de afgelopen weken. Eerst met Critical Mass opnieuw stukken van Atlanta gezien waar ik nog nooit was geweest, en vorige week ben ik voor het eerst naar ‘Buckhead’ gefietst. Zoals ik eerder schreef is Peachtree street de meest prominente straat door Atlanta, die naar het zuiden dwars door Downtown loopt, met veel hoge gebouwen en musea er langs. Nu ben ik er achter gekomen dat als je Peachtree Street een paar km naar het noorden volgt, je in het financiële/zaken centrum van Atlanta komt, met nog meer hippe gebouwen.
Ik was daar naartoe gefietst om in een sportkleding winkel een fietsbroekje te kopen voor afgelopen zaterdag, voor mijn langste fietstocht tot nu toe: 100 mile door de bossen rondom lake Hartwell, in de buurt van Toccoa. De ouders van het vriendje (David) van Alyson, een vriendin van CCF, hebben daar een super mooi huis aan het meer. De plaatselijke gemeenschap daar organiseert daar ieder jaar de Tour de Tugaloo, een recreatieve fietstocht door het gebied. Je kan kiezen uit verschillende afstanden van 10 tot 100 mile. Elke 10-20 mile is er een rustpost met eten en drinken en zelfgebakken koekjes en brownies, en de hele route is goed gemarkeerd. Met ruim 20 mensen van CCF hebben we bij David’s ouders geslapen om de volgende dag te gaan fietsen. De meeste mensen gingen voor de 20 of 40 mile, maar ik wilde natuurlijk het maximale eruit halen, dus 100 mile! Één ander was gek genoeg om die met mij te willen doen, en we hebben samen een fantastische maar ook wel zware dag gehad. De route liep ook een stukje door South Carolina, dus die state kan ik ook afvinken :)
Het was het ideale weekend voor deze fietstocht: de herfst kleuren zijn nu op zijn mooist en het weer was goed. Het begon wel fris, maar gelukkig kan je je kleren gewoon achterlaten bij de rustposten, en dan zorgen zij dat ze bij de finish voor je klaar liggen. Ik had de illusie dat, omdat de fietstocht rond een meer was, het relatief vlak zou zijn. Ik heb wel vaker 160 km gefietst, met bagage, maar dit was toch wel wat anders dan naar Drenthe fietsen met een paar heuveltjes op de Veluwe over. Heuvel op, heuvel af, in totaal zo’n 3500 hoogtemeters! Maar het was het absoluut waard, iedere klim levert weer een mooi uitzicht en een heerlijke afdaling op, en ik had aan het eind nog net genoeg energie over om een duik te nemen in het meer, gewoon omdat het zo mooi was in de avondzon.