reizen met CCF
Door: Julia
Blijf op de hoogte en volg Julia
20 November 2013 | Verenigde Staten, Atlanta
Dus, wil je bijdragen aan de bouw van deze put, mij en 10 medestudenten een fantastische week in Mexico bezorgen, een mooi verhaal op mijn blog lezen en binnenkort een persoonlijke ansichtkaart vanuit Atlanta ontvangen? Dan is je donatie van harte welkom op rekening 8682807 tnv J.S. van der Burgt Delft. En natuurlijk: hoe hoger het bedrag, hoe langer het verhaal op de ansichtkaart! Stuur ook even een mailtje met je adres, anders wordt een kaart sturen lastig.
Oke, genoeg gepromoot, nu nog even een leuk verhaal. Ook vorig weekend heb ik weer een fantastisch weekend met CCF gehad. Opnieuw eigenlijk belachelijk lang in een busje gezeten voor alleen maar een weekend, maar de Golf van Mexico is prachtig! We brachten het weekend door vlak bij Panama City Beach, op letterlijk een steenworp afstand van het strand. Toen we vrijdag avond laat aankwamen kon ik niet wachten met zwemmen in de oceaan tot de volgende ochtend, dus ik heb wat mensen overgehaald om mee te gaan nachtzwemmen. Nu kennen ze me hier ook weer wat beter, en weten ze hoe gek ik ben op zwemmen! ’s Ochtends zijn ons heel wat levenswijsheden bijgebracht door gastspreker, wat leidde tot diepgaande discussies over geloven en God en hoe je dat een plek kan geven in het dagelijks leven als student. De middag hebben we voornamelijk op het strand doorgebracht. Eerst de prijs gewonnen voor ‘Diepste zandkasteel’ in de zandkastelen wedstrijd, omdat ik me had laten ingraven, en daarna een prachtige ballenbaan gemaakt, zoals mijn vader die vroeger op het strand altijd voor ons maakte. Daarna was het tijd voor de ‘Whirlpool’, iets wat ze ieder jaar doen in het zwembad bij het gebouw waar we verbleven. Dit houdt in dat je met een stuk of 50 mensen in het badje van 10 bij 7 meter zo hard mogelijk rondjes gaat rennen/zwemmen, zodat er een gigantische draaikolk ontstaat. Met 50 mensen kan je flink wat water in beweging zetten! ’s Avonds was er nog een tweede lezing over geloven en daar wel of niet voor uitkomen die mij zeker aan het denken zette, omdat ik altijd wel een soort van gelovig ben geweest, maar daar de afgelopen jaren weinig mee heb gedaan of over gepraat. Omdat ik zoveel goede mensen, goede gesprekken en interessante levenswijsheden heb gevonden bij CCF, heb ik dat weekend besloten dat ik daar meer mee wil in mijn leven dan ik tot nu toe heb gedaan. Om daar alvast symbolisch vorm aan te geven, heb ik me zondag ochtend met nog 4 andere meiden laten dopen in de Golf van Mexico. Dat is wel even wat anders dan de Nanomaterials waarvoor ik oorspronkelijk naar de VS kwam, maar het voelt goed.
Met al mijn verhalen over dingen die ik doe in mijn weekenden zou je bijna vergeten dat ik hier ook nog studeer. Zoals ik eerder schreef was het in het begin allemaal niet zo uitdagend, maar ondertussen moet ik door de weeks echt wel hard studeren en werken aan lab reports, papers schrijven en presentaties voorbereiden. Als maten worden aangegeven in micrometers ipv nanometers denk ik ‘oh, dus redelijk groot’ en ik heb vorige week een tentamen voor quantum mechanics waarschijnlijk redelijk hard gefaald. Doordat ik gestopt ben met het orkest is er helaas wel weinig muziek in mijn leven. Om toch iets te hebben om naartoe te werken, en natuurlijk omdat het leuk is om te spelen voor mensen die nog nooit een contrabas solo hebben gehoord heb ik een paar weken geleden op de Open Mic Night van ccf een modern stuk voor solo contrabas gespeeld. Dat leverde veel leuke reacties op: voor mensen die weinig klassieke muziek luisteren, laat staan moderne klassieke muziek, laat staan een contrabas solo was dat absoluut iets nieuws! Afgelopen dinsdag heb ik de achtergrond muziek verzorgd, met delen uit de wat toegankelijkere cello suites van Bach :) Morgenavond ga ik voor het eerst naar een concert van het Atlanta Symphony Orchestra, met Cantus in Memoriam Benjamin Britten van Pärt (gespeeld met Nesko), Shos 5 en een viool concert van Tjaikovsky.
Ondertussen is het weer hier redelijk onbegrijpelijk. De ene dag vries je bijna dood op je fiets, en de volgende dag vraag je je af waarom je geen korte broek aan hebt. Zaterdag heb ik met een paar mensen een fietstocht naar Stone Mountain gemaakt, die rare berg midden in het landschap wat aan het begin van het semester een van mijn eerste uitjes buiten Atlanta was, en waar ik een paar weken terug zonsopgang ben gaan bekijken. Die dag viel er weinig van het uitzicht te genieten, want het was super mistig. Dat geeft weer een heel andere atmosfeer daar, op de kale rotsvlakte van de top.
-
20 November 2013 - 21:26
Jan Gorter:
Wat een keileuke dingen allemaal!
Je wordt een heel nieuw mens!
Veel plezier vast in Mexico!
Groeten! Jan Gorter
-
21 November 2013 - 10:36
Caroline Van Der Mark:
Dag lieve Julia!
Tof om te lezen, samen met de foto's een mooie toevoeging op de Skype verhalen! Gisteren ging ik de cactussen in je kamer maar eens water geven, die leiden daar samen met je fiets en de contrabas een erg vergeten leven......ik had er gewoon een beetje medelijden mee! Dikke kus! mama
-
21 November 2013 - 23:07
Peter Van Der Mark:
De tijd gaat inderdaad snel en wat maak je een boel dingen mee! Goed om ook te horen dat er nog wat te leren valt en dat niet alles zo makkelijk blijft als in in het begin.
Groet Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley